SAKADANG LALEUR

Yasana: Dadali Manting

    Seuseupan bedah diregot. Clogna ngusik pucuk laméta, patingpelendoy kawas kabeungbeuratan waja. Geus puguh kahébos angin. Sakadang laleur muru seuseupan ka unggal tadah cileuncang.
Ngingkig ngalingling pasir, masieup jeung rorah semu hideung kahéjoan. Tapak manusa nu nindes alam, sarwa lur jauh kana adabna. Nya boroan laleur.

     Leumpang ngalanglang pasar, cocog jeung tagogna. Palumrahan dianggap kajeun, nu padahal dikudukeun mupusti tempat sabudeureun téh. Runtah lir ngeuhkeuy katebak angin, paselang jeung hiliwirna bangkarak. Manusa teu nolih, liwat lir muntenan. Nya boroan laleur deui.

     Ngalanglang-lingling dipikir leuir. Pangapungan ditanceban sésa bugang, geusan ciri pangbalikan. Meureun ngandelkeun ngambeu. Nya kitu deui manéhna hiber, sakumaha mistina keur mipindingan diri, meureun mitra kancana ogé. Ngahambalan ka saban madhab.

    Dina pangliwatan euyeub ku seuseupan, manéhna tonggoy teu maliré. "Aya boroan nu leuwih ginding, cocog keur sababaraha poéeun mah," omongna ngahawar-hawar kasasak angin.
Dadak sakala, clog dina biwir saurang manusa, anteng nyeuseupan
 "Na, teu étis teuing, wet nyeuseup palawangan basa?" pok baturna nu eunteup dina beusi bui.
"Lebar, deuleu. Bangké gegedén mah rada seger diregotna," basana reugreug ngahieng.

#SCS_Fikmin_Linting.

Balik deui ka beranda, klik di dieu!
0 Responses